Την Πρωτομαγιά του 2019, βρισκόμασταν στην Λευκάδα. Η αλήθεια είναι πως έχουμε εξερευνήσει αρκετά το νησί της Αγίας Μαύρας αλλά υπάρχουν ακόμα μέρη για να ανακαλύψεις! Ένα τέτοιο ήταν και το Φαράγγι της Μέλισσας.

Tο φαράγγι διατρέχουν μονοπάτια σηματοδοτημένα τα οποία περνούν από πέτρινα και ξύλινα γεφύρια, παλιούς νερόμυλους, πηγάδια και πλούσια βλάστηση. Πρόκειται για μια οδοιπορία συνολικού μήκους 2.202 μέτρων που μπορεί να διανυθεί σε 45 λεπτά με βαθμό δυσκολίας 2.5.

Ξυπνήσαμε νωρίς λοιπόν και πήραμε τον δρόμο για Καρυά με κατεύθυνση τα Λαζαράτα. Το φαράγγι της Μέλισσας βρίσκεται στον Δήμο Σφακιωτών, ανάμεσα από τα χωριά Απόλπαινα και Κάβαλος. Όταν συναντήσαμε το μνημείο Μπόζα (φώτο κάτω) -αφιερωμένο στην εξέγερση των χωρικών της Λευκάδας ενάντια στους Άγγλους το 1819- με την υπέροχη θέα από την πόλη ως την Ήπειρο , στρίψαμε δεξιά.

Ο δρόμος στενός αλλά με άσφαλτο οδηγεί σε ένα σημείο με 2 πινακίδες για το φαράγγι. Σε εκείνο το σημείο καλύτερα αφήστε το αυτοκίνητο σας, όπως κάναμε και εμείς γιατί μέχρι την είσοδο του φαραγγιού ο δρόμος είναι χωματόδρομος και πολύ τραχύς σε μερικά σημεία  από τα νερά που τον διατρέχουν σε περιόδους έντονης βροχόπτωσης.

Λίγο πριν φτάσετε στην είσοδο του φαραγγιού -θέση σπηλιά- στα αριστερά βλέπει κανείς ένα γραφικό πέτρινο τοξωτό γεφυράκι.

Αμέσως μετά βλέπει κανείς μια μεγάλη ξύλινη αψίδα που σηματοδοτεί την είσοδο στο φαράγγι. Ύστερα στα δεξιά βρίσκεται ένα ξύλινο κιόσκι με με μια πηγή σε πυκνή βλάστηση, την πηγή της Σπηλιάς. Εκεί κάτω από τα ψηλά πλατάνια μπορεί ο περιπατητής να προμηθευτεί το νερό του για το υπόλοιπο της διαδρομής ή να ξεδιψάσει στην επιστροφή.

Περπατώντας προς το φαράγγι, τα γεφύρια, πέτρινα κτίσματα, παλιοί νερόμυλοι μας δείχνουν πως κάποτε αυτή η περιοχή κατοικούνταν. Σύμφωνα με πηγές μάλιστα εδώ υπήρχε κτηνοτροφική και αγροτική ζωή κατά την κυριαρχία των Τόκων στο νησί (1362 με 1479).

Περπατώντας όλο και πιο βαθιά ώστε να βρεθούμε στο σταυροδρόμι του φαραγγιού, προς μεγάλη μας έκπληξη συναντήσαμε και άλλους, αρκετούς περιπατητές που είτε προπορεύονταν είτε επέστρεφαν.

Στο τέλος του χωματόδρομου βρίσκονται οι πινακίδες που μας ενημερώνουν για τα δύο μονοπάτια. Αριστερά Απεταστή και δεξιά το Κακό Λαγγάδι. Εννοείται θα περπατούσαμε και τα δύο. Ξεκινήσαμε από αριστερά.

Το ίδιο προτείνουμε και σε εσάς. Η Απεταστή είναι μια πιο βατή διαδρομή, που θέλει βέβαια προσοχή γιατί τα ξύλινα προστατευτικά έχουν χαλάσει αρκετά.

Ένα μεγάλο «άπλωμα» σου δίνει να καταλάβεις πως το μονοπάτι τελείωσε. Επιστροφή λοιπόν προσεκτικά για το σταυροδρόμι και το πιο εντυπωσιακό μονοπάτι «Κακό Λαγγάδι».

Εκεί η διαδρομή είναι πιο εντυπωσιακή. Με ξύλινα γεφύρια και κατηφορικές διαδρομές που σε κάνουν να αισθάνεσαι πως περπατάς προς την καρδιά της Λευκάδας. Σε κάποια στιγμή όπως ήμασταν τελείως μόνοι μας, χωρίς καθόλου σήμα στα κινητά είπαμε «Που πάμε;». Ήταν όμως τόσο γραφικά και όμορφα.

Στην από εδώ πλευρά το τέλος της διαδρομής μετά από περίπου μισή ώρα από την διασταύρωση, σηματοδοτεί ένα ξύλινο παγκάκι κάτω από ένα κιόσκι. Ανεβήκαμε και ξαποστάσαμε πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής!

Άλλο ένα μυστικό της Λευκάδας είχε αποκαλυφθεί για εμάς, γεμίζοντας το πρωινό της Πρωτομαγιάς μας τόσο όμορφα! Φέτος η Πρωτομαγιά μας βρίσκει «εντός έδρας» αλλά το άρθρο αυτό μας έκανε να βρεθούμε πάλι εκεί έστω και νοερά, ελπίζοντας σύντομα να έχουμε την ευκαιρία όλοι μας να επισκεφτούμε πάλι τέτοιες διαδρομές.

Για το τέλος αφήσαμε την φωτογραφία του περσινού «Μάη» που «πιάσαμε» αμέσως μετά την πεζοπορία, στην τόσο υπέροχη -ως άδεια- παραλία Κάθισμα της Λευκάδας!