Το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Φεβρουαρίου βρεθήκαμε στην Λευκάδα με τον κωδικό 5. Ήταν το Σάββατο που το νησί έμπαινε και αυτό στο κόκκινο και η κυκλοφορία θα επιτρεπόταν μέχρι τις 6 το απόγευμα. Αλλάζαμε νομό (διασχίζοντας πρώτα και το νομό Αιτωλοακαρνανίας) για πρώτη φορά μετά από τις 7 Νοέμβρη! Περνώντας τη γέφυρα, λοιπόν, που ενώνει το νησί με την Στερεά Ελλάδα, είπαμε να προλάβουμε έναν περίπατο στην πόλη που τόοοοοσο πολύ μας είχε λείψει, από τον Οκτώβρη που είχαμε να την επισκεφτούμε. Η πόλη της Αγίας Μάυρας ήταν ασυνήθιστα άδεια -για εμάς- που την είχαμε δει χωρίς τουρίστες αρχές Ιουνίου, μετά το άνοιγμα των νομών στο περσινό πρώτο lockdown, αλλά αυτό ήταν άλλο πράγμα. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από τους 3 μεγάλους περιπάτους που κάναμε εκείνο το Σαββατοκύριακο, 2 βδομάδες πριν.

Ο πεζόδρομος της Παύλου Μελά ασυνήθιστα άδειος με όλα τα καταστήματα κλειστά.

Η μαρίνα της Λευκάδας, μια από τις πιο σύγχρονες της Ευρώπης, μοιάζει διαφορετική.

Αυτό που παρατηρήσαμε πάντως και στους 3 περιπάτους ήταν ότι οι περισσότεροι (αν όχι όλοι οι) κάτοικοι, είτε περπατούσαν, είτε έκαναν ποδήλατο, φορούσαν τις μάσκες τους και κρατούσαν τις αποστάσεις.

Ας ελπίσουμε, πως την επόμενη φορά που θα επισκεφτούμε το νησί, τα πράγματα θα είναι καλύτερα, τα μαγαζιά θα είναι ανοιχτά και θα μπορούμε να απολαύσουμε περισσότερο τις βόλτες μας εκεί. Θα τολμήσουμε να πούμε μακάρι να μπορούμε να πάμε το Πάσχα, μιας και πέρσι που δεν πήγαμε για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, μας κακοφάνηκε πάρα πολύ!